BENİM HİKAYEM

Benim için her şey, lise dönemlerimde, kendisiyle düzenli OL’arak görüşmekte OL’duğum Rehber Öğretmenim Emine Cengiz’in bir sözüyle başlamıştı. Bana, "Peki, sen ne istiyorsun, Hüseyin ? " demişti ve ben o gün benim de bir isteğim ve bunun bir hükmü OL’abileceğinin farkına varmıştım ve açılmıştı Pandora’nın kutusu! O kutuda neler mi vardı? O kutuda benim bugüne kadar varlığının bile farkında OL’madığım " hak ediş " im vardı.

Anlamıştım ki bir yaşam vardı ve o yaşamda ben vardım ve benim o yaşamda bir sözüm ve bu sözün de bir gücü vardı. Yolculuk hep devam etti. O an için düştüğüme inandığım her an, beni bir adım daha öteye götürebildi. Karanlığın da dostum OL’duğunun farkına vardığımda; artık gördüğüm ışık da hakikatin kendisiydi.

Üniversite öğrenimim için İstanbul’un kapıları aralanmıştı. İstanbul Teknik Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi, Şehir ve Bölge Planlaması Bölümünü kazanmıştım. Aynı sene konservatuar sınavlarına da hazırlanmış, başarılı OL’amamıştım.

Şehir ve Bölge Planlaması bölümünde hazırlıkla birlikte üç buçuk yılım geçmişti. Belki bir şehrin planını gerçekleştirebilecek alt yapıyı sağlamak değildi başardığım; bununla birlikte yüreğimin planı çizilmişti ve ben yürümeyi, özgürce düşünmeyi ve kendimi kelimelerin bile kifayetsiz kaldığı bir gücün sesiyle ifade etmeyi öğrenmiştim.

Yarı ve tam zamanlı OL’mak üzere, bir buçuk sene boyunca bir hızlı yiyecek firmasında kasiyer OL’arak çalıştım. Üç gün sonra zaten kaçacağıma inanılarak alındığımın itiraf edildiği bu iş yerinden, bir buçuk yılın sonunda restoran şefi OL’arak ayrılmış, yine değişik zamanlarda yarı ve tam zamanlı OL’mak üzere ‘’ falcılık ‘’ yapmaya başlamıştım.

Bu zamanlara Tarlabaşı ve Dolapdere’yi de sığdırmıştım. Üç sene boyunca her aralık ayında bıraktığım okulumda, yarı dönem boyunca bir yandan çalışırken bir yandan konservatuara hazırlanmıştım. O zamanlar amacımın bunlardan birini seçmek ve onu yapmak OL’duğuna inanmıştım. Zaman bana bunların bugünün inşası OL’duğunu anlatacaktı ki o zaman henüz anlamamıştım ve çalakalem koşuşturmaktaydım.

Falcılıkta birçok kişi tarafından "iyi " denilebilecek bir yere gelmiştim dört senenin sonunda yaklaşık yirmi beş bin kişiyle çalışmış olduğumun farkına vardığımda, artık iki senedir hayalim OL’an konservatuar eğitimimi de almaktaydım. Hatta gönüllü çalışan bir orkestrada da çalışmalara katılmaktaydım; bununla birlikte yüreğim " Vur kendini yollara! " dedi ve her şeyi geride bırakarak Antalya’ya yola çıktım.

Antalya’daki üçüncü ayımın sonunda oraya yerleşme kararı almıştım. Burada Reiki ile tanıştım ve yaklaşık sekiz ay kadar süren bir eğitimin sonunda Reiki Eğitmenliğimi aldım. Bir şeylerin değişmesi gerektiğinin farkındaydım ve eğitimden eğitime koşuşturmaktaydım. Birçok farklı sistemi deneyimliyordum. Nerede, ne var diyorlarsa uçarak gidiyordum. Ruhsal derinleşme ve farkındalık çalışmalarında kendimi arıyordum ve bugüne kadar yaşamın bana ne anlatmaya çalıştığının farkına varmaya çalışıyordum.

Yaklaşık altı ay süren, benim için derin bir yolculuk OL’duğuna inandığım Yaşam Koçluğu Eğitimimi aldım. EFT ( Duygusal Özgürleşme Teknikleri ) Terapistliği Eğitimi aldım. Bu eğitimler almakla bitmiyordu, bir sürü uygulama gerektiriyordu. Bilinçaltımdaki direnişlere çoktan savaş açmıştım ki en büyük savaşın onlarla barışmak OL’duğunun farkına varacaktım.

Sanki bütün yolculuğum daha bir kendimle bütünleşmekteydi ve cesaretimi topladığımda Tarot kartlarımı tekrar elime aldım. Aslında hiç bırakmamıştım; bununla birlikte onlarla gerçekten iletişim kuramadığımın farkına varmıştım. Küsmüştüm bir dönem, beni ruhsal gerçekliğimden uzaklaştırdıklarına inanmıştım, onların tukaka olduğuna bir şekilde inandırılmıştım ve onlar kendi savunmalarını yüreğimin ışığıyla gerçekleştirdi.

Bugün ‘’ Ka ile Bilinçdışına Yolculuk ‘’ olarak bildiğiniz o zamanki ‘’ Tarotun Yükseliş Ruhu ‘’ akışları geldi. Deli gibi yazıyordum. Üç dakikada yazıyor, yazdıklarımı on dakikada ancak anlayabiliyordum. Kimseden öğrenmedim ben Tarotu ve aslında ‘’ herkes ‘’ ten öğrendim. Kendi yüreğimle OKU’dum ve bu okuyuş bana yaşamımın birilerinin bana anlatmasını umduğum ışığını armağan etti.

Beni bende, ben keşfetmişti ve yolculuk büyüyerek devam etti. Muhteşem buluşmaların kapıları aralandı, ne zaman ki ben "Artık bu! " dedim, bir kapı açıldı ve o kapı benim ışığım olup beni yüreğine aldı ve orada ben yüreğimi ışığa aldım.

İşte OL’an buydu ve bu, su OL’up akıp giderken, ben bu yolculukta keşfettiğim her şeyi bir yere topladım. Adı " Tarotun Yükseliş Ruhu " OL’du bu yolculuğun ki ben bu yolculuğa " Ka ile Bilinçdışına Yolculuk " dedim sonraları. ‘’ Ka ‘’ ‘’ kadim ‘’ anlamına geliyordu; kadim, ‘’ eski, ezeli, öncesi ‘ olmayan demekti ve aslında tüm hikaye o günden bugündeki saruları resmetmekteydi. İnsan unuttuklarını hatırlama ihtiyacı içindeydi.

Ben öğrenme devrinin kapanıp, ‘’ keşfetme ‘’ devrinin açıldığına inandım ve ışığım OL’an her ruh parçama seslendim. Artık buluşalım! İşte buydu benim yolculuğumun adı ve rüzgarın sesiyle kanatlar açılmıştı. Her buluşma ışıkla yaşama alındı. Biz dans ettik, şarkılar söyledik, şiirler okuduk doğanın gizeminden ve gözlerimizi kapayıp yüreğimizi açtık ve yaşamı yeni bir ışıkla görmeye başladık.

O ışık her birimizin yüreğinin ışığıydı ve bu ışık bir kişide diğerinden ayrı asla OL’mazdı ve tek tema vardı ki Barış ve Sevgi! İşte tüm sır buradaydı ve iş, bu yolculuğun nasıl AK’tığıydı. İşte buydu yolculuğumuzun adı ve benim adını koyduğum ‘’ yaşam ‘’ dı. Su aktı, yolunu buldu ve anladım ki o yol hepimizin yoluydu ve bu yol hep yürüyordu ve bizimle, hak ettiği ışığı buluyordu, Amin. İşte bu! Şimdilik!

Hüseyin Akdağ